november 2022

Ze stond tussen een kudde van 5 pony’s. Na een korte kennismaking, ging ieder dier zijn eigen weg.
Ik vroeg haar of dit herkenbaar was en of ze zich gezien voelde.
Ze antwoorde dat ze zich wel gezien voelde, mensen luisteren naar haar en ja hoor, mensen zien haar wel staan als leidinggevende. Hoewel er verschillende teamleden zijn, die ondanks gemaakte afspraken, toch hun eigen gang gaan. Net als de paarden eigenlijk.

Kun je je lichaam eens langslopen? Hoe is het daar? Vroeg ik haar.
Ze checkte haar lichaam en gaf aan dat er spanning in haar schouders zit. Maar, dat was niet zo gek want het bed waarop ze slaapt is niet goed. En het is ook wel vervelend dat ze eigenlijk weinig tijd heeft voor zichzelf. Maar een vaste vrije dag, die plan ik pas in wanneer mijn dochter op zwemles gaat, over 3 of 5 maanden. Dat was nog niet bekend.

De paarden stonden rustig te eten en keken nauwelijks naar haar om.
Ik vroeg haar nogmaals of ze zich gezien voelde.
En toen viel het kwartje.
Hoe kon ze nu verwachten dat een team naar haar luisterde, als ze niet eens luisterde naar haar eigen lichaam en zelf over haar eigen grenzen heen ging?

De confrontatie was zacht en liefdevol, maar kwam hard aan.
Emoties kwamen los en kregen de ruimte.
Eén van de pony’s draaide zich om en kwam bij haar staan.
Nu zag ze zichzelf.

Ze merkte dat ze zichzelf voorbij liep.
Ze merkte dat ze doodmoe was
En ze zag dat het belangrijk is om jezelf serieus te nemen zodat ook een ander je serieus kan nemen.

Oktober 2022

‘Voelt het goed voor jou om het hierbij te laten?’ vroeg ik haar.
‘nou eigenlijk, heb ik nog wel iets’.
Ze vertelde dat ze zwanger was, nog maar net.
Ze twijfelde of ze de zwangerschap af moest laten breken.

Oef, die had ik niet aan zien komen. Het raakte mijn eigen verhaal.
Zo enorm herkenbaar en tegelijk wist ik dat deze keuze bij haar lag en hem bij haar moest laten.
Dat ik mijn verhaal voor me moest houden en dat het niet aan mij was er een mening, oordeel of advies in te geven.

Ze vertelde dat haar omgeving er van alles van vond.
Of eigenlijk, dat zij zichzelf vooral druk maakte over wat anderen ervan zouden vinden. Dat het wel snel was in de nog prille relatie. Dat het onduidelijk was of haar contract wel verlengd zou worden en dat de zwangerschap dus eigenlijk niet goed uit kwam.
Allemaal gedachten. Gedachten die haar in verwarring brachten en misschien niet eens waar waren.

Ik legde twee hoepels neer.
De één stond voor afbreken, de ander voor aanvaarden.
Ik vroeg haar bij de hoepels plaats te nemen en te voelen wat haar lichaam haar vertelde.
Bij de hoepel ‘aanvaarden’ kwam Wiepke bij haar staan.
Rustig en zacht.
Ook zij bleef stil en zacht.
Ze luisterde naar haar lichaam.

Een week later kwam het volgende bericht:

‘Ik heb de keuze gemaakt er vol voor te gaan en het over me heen te laten komen met alles wat er op me af komt vooral los te laten en te aanvaarden. Het gevoel dat ik krijg bij deze zwangerschap is dat het me gebeurd om mij te leren dat ik me minder mag aantrekken van wat een ander denkt of vindt. Dat ik dat stuk in mijn leven mag gaan aankijken en meer mag gaan leven vanuit wat ik wil’.

September 2022:

Ze kwam voor de tweede keer en was erg benieuwd wat de paarden haar dit keer zouden vertellen. Sinds de eerste sessie was ze echt veel beter voor zichzelf gaan zorgen. Ze was gaan sporten, ze let op haar voeding, zorgt dat er voldoende balans is tussen werk en privé, waarbij ze zelfs haar laptop dicht houdt in de avond. 
Goed bezig!!

Ze vertelt dat ze wel iets voelt in haar buik. Wellicht angst om nóg een keer Corona te krijgen? Want daar zit ze echt niet op te wachten! Ik laat haar praten. Ondertussen heeft het paard een systemische houding aangnomen. Het paard staat wat verder weg, met zijn achterkant naar haar toe. Nadat ze is uitgesproken vraag ik haar of er iets is dat ze meedraagt uit het verleden, iets waar spanning op zit. Uit het gezin van herkomst misschien? En voor wie zou het paard dan kunnen staan?

'Nou ja, ach.... 'zei ze. 'In mijn jeugd zit wel wat. Mijn vader was 52 toen ik geboren werd en mijn moeder was 32. Mijn moeder wilde helemaal geen kinderen en dat heeft ze me laten weten ook. Wanneer ik op mijn rapport allemaal achten en één vijf had, dan wilde ze dat niet tekenen. Dat moest mijn vader dan maar doen. En ja, ik was ook wel een hele lastige puber hoor!'
'Als het paard dan voor iemand staat, dan zal het mijn moeder zijn, die keek ook niet naar me om!'
Op vlakke toon praat ze verder. 'Weet je, de laatste twee jaar voordat ze stief heb ik echt heel intensief voor haar gezorgd. En weet je wat ze zei een half uur voordat ze dood ging? Ik hou van je. Nou, dat had ze ook wel eens wat eerder mogen zeggen.' zei ze gefrustreerd.

Het paard stond nog steeds met zijn billen naar haar toe.

Ik vroeg haar het stukje  van 'ik hou van je' nogmaals te vertellen. 
Terwijl ze dit vertelde, legde ik mijn vinger op mijn lippen. Een teken dat ze even mocht stoppen met praten, een moment waarin ze kon voelen wat er bij haar gebeurde om stil te staan wat ze nu eigenlijk voelde.
Ze barstte in huilen uit, verdriet.. dat was wat ze voelde .
Onder die boosheid, die frustratie, het gevecht om sterk te zijn, en zich te bewijzen zat verdriet. 
Verdriet, omdat ze niet gezien werd.
Hoe goed ze ook haar best deed, hoe gek ze ook deed als puber, hoe hard ze ook werkte..
Het maakte niet uit, zij werd niet gezien.
En dat doet pijn, gewoon hartstikke pijn. 
Eindelijk stond ze zichzelf toe de pijn er even te laten zijn.

En het paard?
Die draaide zich om en kwam naast haar staan.

Augustus 2022

Ze was al eerder geweest, maar ze zat er nu écht even helemaal doorheen en was benieuwd of de paarden haar konden helpen. Ze wilde graag op reis, een lange reis, gewoon een jaar ofzo...  Onlangs was ze al drie dagen alleen weggeweest, daar had ze zo enorm van genoten. 
De paarden waren haar al een keer voorbij gelopen, hadden een plaatsje ingenomen en stonden er maar wat bij, met hun billen naar haar toe.

Ik zette de pionnen met de cijfers één tot en met tien uit om samen te ontdekken hoe ze die reis kon gaan realiseren. Al vlot kwamen er verschillende bezwaren naar voren: wat zou haar partner vinden, de huidige situatie van overspannen thuis zijn, haar zoon met wie het op moment niet zo goed gaat..
"Ik kan helemaal niet weg!!" riep ze uit.
"Of dit is het juiste moment", zei ik en pakte alvast twee stoelen om te kunnen gaan dromen over haar reis. Terwijl ik de stoelen pakte, merkte ik dat ik informatie miste. Wat was de reden dat ze zo graag op reis wilde? Was het een groot verlangen om de wereld te ontdekken, of een 'wegvluchten' van?
Ze gaf aan dat ze lekker weg wilde van alles en iedereen, geen gezeur, geen gedoe. Gewoon lekker alleen op reis en ontdekken wie ze eigenlijk is en wat ze wil, haar EIGEN keuzes maken, zonder rekening te hoeven houden met anderen. 

Ik vroeg haar plaats te nemen op één van de stoelen in de bak nodigde haar uit om eens te voelen wat nu haar werkelijke behoefte was. 
De ponies kwamen om haar heen staan.
"RUST, ik wil RUST" zei ze.
"Moet je daarvoor écht een jaar op vakantie? Of mag je gaan luisteren naar wat je lichaam aangeeft? vroeg ik haar.
"Ja, maar ik doe leuke dingen, ik ga graag uit, terrasje pakken én ik vind het super lekker om te wielrennen". vertelde ze
"Hmm hm, dat geloof ik. Wat gebeurt er als je die dingen niet doet? Vroeg ik.
'Ja, dan word ik onrustig en dan voel ik me een klein kind waarvoor wordt bepaald wat ik allemaal wel of niet kan en mag doen', zei ze terwijl er frustratie in haar stem was te horen. "daar ben ik gewoon helemaal klaar mee, daarom wil ik weg"!! 

Er stond nog een stoel naast de stoel waar zij op zat. Ik vroeg haar hoe het zou zijn om dat kleine kind, met al die onrust en frustratie eens uit te nodigen om op die stoel naast haar te komen zitten. Alsof ze een goede vriend uitnodigt om even bij haar te zitten. En of ze dan misschien dat kleine kind kan vergeven dat het er is. Dat ze het nog steeds niet leuk hoeft te vinden, of er dankbaar voor hoeft te zijn, maar simpelweg dat deel vergeven omdat het er is. Ik vroeg haar of er een deel in haar was dat bereid was om er ook voor dit meisje te zijn. Niet op dingen op te lossen of te veranderen, maar aanvaarden dat ze er is. En wat het bij haar deed wanneer ze er nu zo naast zat. 
Ze gaf aan dat ze rustiger werd en meer ontspanning voelde.
Ik vroeg haar of ze nog iets wilde zeggen tegen dat kleine meisje.

"Het komt wel goed meisje ... Het komt wel goed..." sprak ze uit

En de ponies... die zaten bijna op schoot
En er was rust

Juli 2022

Ze had al twee sessies meegekeken bij de anderen. Een stoere, sterke vrouw, die haar mannetje wel staat. De pony die steeds in haar buurt was geweest leek haar aan te moedigen om op te staan. Bij het opstaan liep deze pony met haar mee de bak in. Haar ogen werden groot, ze zei: 'ik ben bang voor hem'! De angst was af te lezen van haar gezicht. 

Waar ik normaal gesproken op afstand van de coachee blijf  om de energie niet te verstoren, leek het nu juist goed om dichtbij haar te blijven. De paarden stonden inmiddels met hun billen naar haar toe gedraaid. Ik vroeg haar of ze zich gezien voelde. Ze gaf aan dat ze heel makkelijk contact maakt met anderen en dat ze het idee had dat anderen haar wel zien staan. 

Door de eerdere angst die ze voelde en het afdraaien van de paarden, vertelde ik haar dat ik het idee kreeg dat ze niet zozeer bang was voor het paard, maar bang was voor hetgeen er naar voren zou komen. Dat ze hier geen controle over heeft én dat ze haar zagen. Haar ogen lichtten kort op, er werd iets aangeraakt. 'Klopt het dat je heel gemakkelijk contact maakt, maar dat jij áltijd de regie houdt. Dat jij bepaalt hoe het gesprek verloopt en dat jij bepaalt hoe dichtbij iemand mag komen en dat daardoor niet gezien wordt wie jij bent en wat je nodig hebt'?

Een enkele traan rolde over haar wang.. de paarden keerden zich met hun hoofd naar haar toe. Eén van de paarden drukte zijn zachte snuit tegen haar aan. Zo bleven ze staan, minutenlang. Tranen liepen stil over haar wangen, laat ze maar gaan. Het gezicht werd zachter... rustiger...

Door haar tranen te laten gaan en stil te staan bij het verdriet dat ze voelde, kon er een stukje van dit verdriet 'opgeruimd' worden. Hierdoor wordt er letterlijk plaats gemaakt voor andere, wellicht prettigere emoties. Omdat ze controle wil houden op het al dan niet tonen van haar kwetsbaarheid, loopt ze veel knuffels mis van naasten. Iets waar ze wel behoefte aan heeft. Het paard liet haar, door zijn zachte snuit tegen haar aan te drukken wanneer zij haar zachte kant laat zien, voelen...
Voelen dat ze dàn krijgt wat ze nodig heeft. 

Mei 2022

Ze wist wel dat er nog 'iets' aangekeken of gezien mocht worden.

Dat er nog iets zat, waar ze niet bij kon komen.

Ze plaatste de pionnen in de bak, in de juiste volgorde. Ze stonden voor haar kinderen, ook degenen die niet geboren werden. Een rode pion voor de 4 miskramen, een groene pion voor de oudste dochter, een blauwe pion voor de middelste dochter en een gele pion voor de jongste dochter. De pony stopte kort bij de rode pion en tikte deze aan. De miskramen. Ze tilde de pion op, omarmde hem, voelde hen, erkende hen... De pony liep naar de groene pion, hier bleef ze staan en rommelde aan de pion. De oudste dochter.

'Neem je dochter maar in je armen, en voel maar wat er gebeurt'.
Ze wist wel dat er spanning zat, maar wat die spanning dan was, dat had ze nooit gevoeld, tot vandaag...
Ze voelde angst... Angst om ook dit kindje te verliezen.
Het was tijd om die angst te voelen, deze angst er te laten zijn.
De angst onder ogen te komen, om hem te omarmen en er beweging in te laten komen.
'Stuur er maar zuurstof heen, neem maar 10 grote happen met lucht, stuur het maar naar de plek waar jij het voelt'.
Daar kwamen de tranen, daar was het verdriet.
Er kwam beweging, de knoop verdween uit haar buik.
Er was ruimte.. en rust...

De pony tikte de blauwe en gele pion kort aan
En zij?
Ze pakte de pionnen, haar kinderen, in haar armen
Daar stond ze, alle liefde voor haar kinderen
Alles was stil
Rust

Maart 2022

Aan het einde van de eerste sessie was het het paard gaan liggen. Moe... harstikke moe was ze. Naar aanleiding van de eerste sessie bracht Kelly de tweede sessie een vraag in, sinds de komst van de kleine had ze namelijk het gevoel dat ze niks meer voor zichzelf had en geen tijd voor zichzelf nam. Kelly had het idee dat ze daarom zo moe was. Ze twijfelde of ze misschien weer gymlessen moest gaan geven aan de jeugd,  zelf naar yoga zou gaan, of kon gaan ontdekken of er andere dingen waren die ze leuk vond.

We spraken over haar drukke agenda en of de rust werkelijk zat in het 'doen van iets om rust te krijgen', want weer iets erbij dat 'moest'.
Ik plaatste pionnen in de paddock, 1 stond voor flut, stress en spanning, 10 voor fantastisch en rust.
Ik vroeg haar welk cijfer ze haar leven op dit moment zou geven met betrekking tot stress - ontspanning, ze nam plaats bij de 4e pion, ze ervoer relatief veel spanning. Ik vroeg of er een moment in haar leven was geweest dat ze meer ontspanning had ervaren en welk cijfer ze daaraan zou geven.
Kelly ging bij de 7e pion staan en vertelde dat ze zich prettig voelt als ze gewoon even een momentje voor zichzelf heeft, een kopje thee kan drinken of een wandelingetje kan maken zonder dat er iemand een beroep op haar doet.
Door in gesprek te gaan hierover ontdekte Kelly dat ze de rust niet vindt door iets te gaan DOEN, maar dat ze mag kijken hoe ze iedere dag voor zichzelf rustmomenten kan inbouwen.
Een week later kreeg ik het bericht dat Kelly na haar werk eerst thuis een kopje thee had gedronken, in plaats van direct uit het werk haar kindje te halen en weer door moeten gaan. Ze was lopend naar het kinderdagverblijf gegaan, in plaats van 'even snel' met de auto.
Kelly is zich bewust van de tijd die ze voor zichzelf nodig heeft en maakt nu regelmatig een wandeling.